ارتباط بین سبک های تصمیم گیری مربیان با میزان رضــــایت مندی و تحلیل رفتگی بازیکنان لیگ های برتر بسکتبال مردان و زنان ایران

این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین سبک ­های تصمیم­ گیری مربیان با میزان رضایت­مندی و تحلیل ­رفتگی بازیکنان لیگ­های برتر بسکتبال مردان و زنان ایران در سال 91-90 انجام شده است. روش انجام پژوهش از نوع همبستگی است. نمونه آماری شامل 201 نفر از ورزشکاران زن و مرد(110 نفر زن و 91 نفر مرد) بود. ابزار مورداستفاده شامل پرسشنامه سبک تصمیم­گیری اسکـــات و بروس، پرسشنامه تحلیل ­رفتگی ورزشکاران رادک و اسمیت؛ همچنین پرسشنامه رضایت­مندی ورزشکاران چلادورای و ریمر است که پایایی ابزارها با استفاده از ضریب آلفا کرونباخ و روایی آن به روش تحلیل عاملی مورد تأیید قرار گرفته است. برای تحلیل داده ­ها از میانگین، فراوانی، درصد، ضریب همبستگی، رگرسیون به روش گام‌به‌گام، آزمون t و تحلیل واریانس یک­راهه استفاده شد. یافته ­ها نشان داد که بین سبک­های تصمیم ­گیری مربیان (عقلانی، شهودی، آنی، اجتنابی و وابستگی) و تحلیل ­رفتگی ورزشکاران (فرسودگی عاطفی، کاهش عمـــــلکرد و بی ­علاقگی) رابطه منفی و معناداری وجود دارد  (0/604-= r). بین سبک­های تصمیم­گیری مربیان (عقلانی، شهودی، آنی، اجتنابی و وابستگی) و رضایت­مندی ورزشکاران (تمرین و آموزش، رفتار شخصی، عملکرد فردی و عملکرد تیمی) رابطه مثبت و معنی­داری وجود دارد (0/613= r) . سبک­های تصمیم­گیری عقلانی، وابستگی، آنی و اجتنابی 61% تغییرات تحلیل ­رفتگی ورزشکاران را تبیین می­کند و اثر مستقیم و منفی بر تحلیل ­رفتگی دارند (001/0>P). سبک­های تصمیم ­گیری اجتنابی، وابستگی، شهودی و عقلانی 55% تغییرات رضایت­مندی ورزشکاران را تبیین می­کند و اثر مستقیم و مثبتی بر رضایت­مندی ورزشکاران دارد (001/0>P). با توجه به پژوهش حاضر می توان گفت که با افزایش هریک از سبک­های تصمیم­ گیری مربیان، میزان زیرمقیاس­ ها و مقیاس رضایت ­مندی ورزشکاران افزایش می ­یابد و با کاهش آنها سبــــک­های تصمیم­گیری هم با کاهش مواجه می­شود.